#2 "So we can start it all over again" Part 2

Tytuł:"So we can start it all over again" Part2

Bohaterowie: Danielle Peazer(25l.) Liam Payne (20l.) Niall Horan (20l.)

Treść: 

Minął rok.Liam znów zachowywał się jak opiekuńczy,wyrozumiały chłopak.Wkrótce zaczęła się trasa.Chłopcy podróżowali po całym świecie i kiedy wracali do Londynu Peazer musiała wyjechać do USA.

Mimo tego,że bardzo rzadko widywała się z Paynem utrzymywali ze sobą dobry kontakt.Po czasie jednak coś się zmieniło.

Uradowana Danielle otworzyła drzwi i rzuciła się na Liama całując go,on jednak pozostawał niewzruszony.

-Co się stało?-zapytała,dotykając jego policzka,a on z wściekłością wypisaną na twarzy odsunął się od niej.Pierwszy raz w życiu przestraszyła się go.

-Spałaś z nim?-warknął szatyn,a ona otworzyła szeroko oczy.

-O czym ty mówisz?-zapytała kompletnie nic nie rozumiejąc.
-Nie udawaj idiotki,dobrze wiesz o co mi chodzi.-krzyknął,a ona delikatnie potarła jego dłonie zaciśnięte w pięści.Bała się go i próbowała w jakikolwiek sposób sprawić by opadły z niego te wszystkie negatywne emocje.
-Uspokój się proszę.-szepnęła,dalej głaskając jego kostki.Podziałało,chłopak rozluźnił mięśnie,a z jego oczu zniknęła tajemnicza ciemność.Teraz patrzył na nią smutnym wzrokiem,a ona widząc ból wypisany na jego twarzy z trudnością powstrzymywała łzy.
-Boję się,że po tym wszystkim mnie zostawisz.Tak bardzo nie chcę cię stracić,że wariuję.-oznajmił skruszony,załamując ręce.-Przepraszam....
Dziewczyna uniosła jego brodę dwoma palcami i uśmiechnęła się delikatnie i z miłością.Przeczesała jego gęste włosy i pstryknęła w nos.Payne nieco się rozweselił i przyciągnął ją do siebie bliżej.
-Nie musisz się o to martwić.Kocham tylko ciebie Liam,a to,że spędzam z kolegami z zajęć więcej czasu niż z tobą wcale nie oznacza,że z nimi sypiam.Obydwoje spełniamy swoje marzenia i mamy siebie,to przecież jest najważniejsze.Nie pozwól by zazdrość to zniszczyła.-oświadczyła Peazer,a on przytaknął,całując ją w pełne malinowe usta i tuląc do swojego torsu.
                                                                        ~*~
Wysoka,szczupła zgrabna dziewczyna ruszyła tanecznym krokiem do swojej pracy.Uśmiechając się szeroko wbiegła do starego domu kultury i przywitała się z koleżankami,które akurat zajmowały szatnie.Przebrała się w wygodny strój i pognała na salę.
Razem z piątką chłopaków i czwórką dziewczyn zaczęła próbę.Na początek czekały ich żmudne ćwiczenia i rozgrzewka,na które jedynie Danielle zareagowała entuzjastycznie.Kochała to co robiła,a taniec był dla niej powietrzem,bez którego nie mogłaby żyć.
Tańczyli zupełnie nowy układ i męczyli się z nim już parę godzin.Dziewczyna była tak zajęta,że nie zauważyła Liama,który z bukietem kwiatów w dłoni przyglądał się jej.Cała dziesiątka bezbłędnie zatańczyła choreografię,a na koniec partner Peazer wziął ją w ramiona i trzymając ją za udo pochylił się nad jej twarzą.Payne wściekły jak nigdy dotąd wyrzucił róże do śmietnika i wybiegł z sali,Dani zaś zeskoczyła z kumpla,gratulując i dziękując wszystkim poszła się przebrać.Była zadowolona z faktu,iż tak szybko opanowali nowy układ,a w dodatku była dzisiaj umówiona z Liamem na kolację.Nie wiedziała,że chłopak widział fragment choreografii,a tym bardziej,że uznał to za coś złego.Dzwoniła do niego parokrotnie,on jednak ignorował telefon.
                                                               
                                                                 ~*~
Nad ranem Danielle została obudzona przez dzwoniący telefon.Nie przespała prawie całej nocy martwiąc się o Liama,który nie wrócił na noc do domu.Chłopcy telefonowali do jego kumpli z poza zespołu,ale żaden z nich go nie widział.Ledwo widząc na oczy odebrała.
-Halo?
-Dzień dobry.Z tej strony sierżant Parker.Czy rozmawiam z panią Danielle Peazer?
-Tak?Czy coś się stało?
-Pani partner Liam Payne trafił na komisariat.
-Ale jak to?Co się stało?
-Nie mogę przekazać pani takich informacji przez telefon.Jest pani w stanie przyjechać po pana Payne'a?
-Tak,zaraz będę.
Rozłączyła się.
Z sercem w gardle pognała do łazienki,wciągając na siebie jeansy i koszulkę.Związała włosy w niechlujnego koka,zabrała kluczyki od samochodu i zbiegła na dół.Bardzo bała się o Liama,wiedziała,że coś przeskrobał,ale nie miała pojęcia co.Najbardziej obawiała się konsekwencji jego czynu i tego,czy przypadkiem nie jest ranny.Łamiąc wszystkie przepisy zaparkowała pod budynkiem policji i dosłownie wleciała do środka.
-Dzień dobry.Ja przyjechałam po mojego chłopaka.Liam Payne.-oznajmiła,a tęga policjantka wskazała palcem miejsce tuż za nią.Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła szatyna siedzącego ze spuszczoną głową na plastikowym krześle.Podeszła do niego bliżej i wyczuła od niego śmierdzącą woń alkoholu,dostrzegła także krew na jego poszarpanej koszulce i poharatane dłonie.
-Li?Dlaczego to zrobiłeś?-uklękła przy nim i przeraziła się widząc jego podbite oko.Delikatnie pogłaskała go po policzku.
-Należało mu się.-mruknął chłopak.Kiedy poszedł do baru chciał zapić swoje smutki.Pragnął dokopać temu dupkowi,który dotykał jego dziewczynę w taki sposób i akurat nadarzyła się okazja.Ten dupek był tam i fllirtował z jakąś laską,a Liam nie mogąc się powstrzymać po prostu uderzył go w twarz.
Zdenerwowana Dan wzięła chłopaka pod rękę i zawiozła do domu.Bardzo się o niego martwiła i postanowiła jakoś zaradzić jego problemom.
                                                           ~*~
-Ty chyba oszalałaś.Nie pójdę do żadnego psychiatry.-wrzasnął,a ona westchnęła.
-Liam!Do jasnej cholery,możesz w końcu przestać krzyczeć.Mam ja teraz zacząć być taka jak ty?Mam zacząć na ciebie wrzeszczeć na każdym kroku?-warknęła,uderzając pięścią w ścianę,a on uspokoił się nieco.
-Może wreszcie dojdzie do ciebie to,że próbuję ratować nasz związek.Nie chcę cie stracić,ale też nie mam zamiaru tkwić w takim gównie.Liam cały czas mnie o coś posądzasz,a później przepraszasz.Po prostu przestań,błagam cię ufaj mi.-oznajmiła bliska płaczu,czuła się słaba,nie mogła wytrzymać już tego wszystkiego.Zaczęła płakać,łzy spływały po jej bladych policzkach,była bezradna.Payne zdał sobie sprawę z tego,co robił i jaki był.Znów ją skrzywdził,znów sprawił,że jego wiecznie uśmiechnięta dziewczyna zapomniała o tym,co to szczęście,pamiętała jedynie o bólu i smutku.
-Proszę cię...-próbował ją przytulić,ona jednak odsunęła się od niego.
-Gdzie jest mój Liam?Ten,który sprawił,że przestałam zatapiać smutki w narkotykach.Ten,który mnie wspierał.Ten,który nauczył mnie by nie darzyć nienawiścią rodziców,którzy oddali mnie do sierocińca.Gdzie ten,który pomagał mi ich odnaleźć i zrozumieć.Gdzie ten,który traktował mnie z czułością i miłością.Gdzie jesteś Liam?-wyszeptała,przykładając dłonie do jego klatki piersiowej.
-Obiecuję,że znajdę go.-przygarnął ją do siebie i mocno przytulił.Ona zaś wyrwała się z jego uścisku.
-Muszę.Sama.-wybełkotała i wybiegła z mieszkania zostawiając go tam oszołomionego i wściekłego na samego siebie.
Danielle wsiadła do samochodu i płacząc odjechała z piskiem opon.Naprawdę kochała Liama,ale miała już tego wszystkiego dość.
                                                   ~*~
-Jak mogłeś?Dlaczego jej nie zatrzymałeś!-Niall wrzeszczał dławiąc się łzami.Liam upadł nie ukrywając ile płaczu i bólu go to kosztowało.Peazer miała wypadek.Gdy odjechała spod kamienicy smutna i wściekła z powodu Payne'a nie zwracała uwagi na przepisy i znaki drogowe.Przekroczyła prędkość i straciła panowanie nad kierownicą.Zjechała na przeciwległy pas i uderzyła w nią pędząca ciężarówka.Dziewczyna zmarła na miejscu.
Horan nie mógł wybaczyć sobie tego,że nigdy nie powiedział jej jak bardzo mu na niej zależało.Okłamywał ich wszystkich,a zwłaszcza samego siebie.Kochał ją i dopiero teraz uświadomił sobie jak bardzo.Dopiero teraz,gdy było już za późno.
Liam zaś nie mógł znieść tego,że ona nie żyje i to przez niego.Gdyby był inny,gdyby zachowywał się tak jak tego oczekiwała,gdyby jej nie skrzywdził,byłaby tu cała i zdrowa.

-Przepraszam cię Niall.Przepraszam Dani.-wyszeptał,zamknął oczy,wziął głęboki oddech i skoczył z nadzieję,że spotka ją gdzieś tam w niebie i będą ze sobą razem już na zawsze i nic nie będzie w stanie ich rozdzielić.

Heeej!Mam nadzieję,że takie zakończenie Wam się spodobało.Dziękuję za aż 6 komentarzy.Nie spodziewałam się,że przy pierwszym poście będzie ich aż tyle,ale bardzo się z tego powodu cieszę.

Do następnego kochaaane xxx <3